Διαβάζοντας..

με βρήκε το σαββατιάτικο ξημέρωμα. Γρατσούνησα μια Καλημέρα και αποχαιρέτησα τις νυχτερινές μου περιπλανήσεις. Αντίο, λοιπόν..

Νιαουρίζοντας στο διαδίκτυο απρόσμενα  σκοντάφτω πάντα σε κάτι ενδιαφέρον, μέσα από αταίριαστες παραπομπές. Σημάδι επιβεβαίωσης της τυχερής επτάψυχης υπόστασής μου.

Το βράδυ της Παρασκευής, λοιπόν, εγκλωβίστηκα για ώρα σε έναν κόσμο τρίτων ασπαζόμενη τον ενθουσιασμό που αποπνέει το ρίσκο για κάθε τι καινούριο, εισπνέοντας τον αναζωογονητικό αέρα του ταξιδιού, ακροβατώντας ανάμεσα στο συνειρμικό χάος και τη ροή της ιστορίας, μένοντας με μια αισιόδοξη μελαγχολία.

Έμεινα να αναλογίζομαι τα 'αντίο' που μας συνοδεύουν. Εκείνα που μας σημαδεύουν, αυτά που αψήφιστα ξεστομίζουμε, όσα αναγκαστικά λέμε και άλλα που δεν προλάβαμε...Τις στιγμές που  υφαίνουμε, τις ανατροπές που έρχονται, τις συμπτώσεις που ξεπροβάλλουν μπροστά μας ... Τη δύναμη της συνήθειας και τη συνήθεια να δείχνουμε δύναμη... Την επικοινωνία που κοινωνεί η σιωπή, τα όνειρα που ξεχνάμε, τις ανθρώπινες σχέσεις που μετασχηματίζονται... Τα μπορώ και τα θέλω μας που συγκρούονται, μπερδεύονται, συγχωνεύονται, αποσιωπούνται...

Υ.Γ
Αφορμή το
"Καλημέρα και αντίο'' της Αγγελικής Σχοινά από βορειοδυτικές εκδόσεις